No i na koniec trzy najlepsze: absolutnie przewspaniały "Better Man", następnie 7-minutowy "Black" no i czadowy "Fuckin' Up" autorstwa Neila Younga. Potem, obdarzony teledyskiem "Do The Evolution" - brzmi sto razy lepiej niż w studiu. Zacznijmy od ostrego "Even Flow", przez "Off He Goes", do spokojnego "Nothingman". Po "Red Mosquito" zaczyna się ta częśc koncertu, którą możnaby słuchać na okrągło. Na jego miejsce możnaby wstawić piękny "Who You Are". Następne nagranie "Red Mosquito" z "Yield" zupełnie nie pasuje do całego albumu zabarwiony jakby czymś z country - człowiek czuje się, jak gdyby nie był na koncercie, lecz na teksańskiej pustyni, spokojnie zmierzając do swojej wioski na koniu. Jest to chyba najmocniejszy kawałek na "VS" i właśnie na tej koncertówce. Przez "Untitled" i "MFC" dochodzimy do "Go". Następnie akustycznie zagrany "Elderly Woman Behind a Counter In a Small Town" - brzmi prawie jak ten studyjny - jedyna różnica: "cała sala śpiewa (.)". Zaczęli utworem "Corduroy" (w tej chwili moim ulubionym), potem "Given to Fly" z ostatniego albumu "Yield", także świetnie zagranym (niestety z malutkim solem gitarowym po drugiej zwrotce to chyba najkrótszy kawałek na tej płytce), później "Hail, Hail" i wreszcie "Daughter" z "VS". Jakość dźwięku jest wspaniała, a CD dograny do końca (72 min.) Album został wydany podobnie jak trzy ostatnie ich plyty: (przypomnijmy: "Vitalogy", "No Code", "Yield") w starannie zrobionym kartonowym, lekko matowym opakowaniu. Ja odkryłem tu zupełnie innego, nowego Pearl Jama, który podobał mi się swojego czasu tylko na koncertowych bootlegach. Nie jestem absolutnie wielkim fanem tejże grupy ("zawodowo" słucham Pink Floyd), ale musze powiedzieć, że chlopaki z Pearl Jam bardzo się postarali, by ten album sie podobał.
But that’s probably why they survived where so many others did not, and in Live on Ten Legs we have another quiet celebration of what this band has always been about: music. Seattle scene contemporaries such as Nirvana, Mudhoney and Alice in Chains certainly exuded an air of danger, which Pearl Jam just didn’t share. Despite their enormous success – some would say because of it – sections of the media lambasted their lack of grunge credentials. Pearl Jam took a lot of flak in the early days. This is unlikely ever to be regarded as a great live album, but it’s about as slick a stitched-together affair as you’ll hear. The crowds are uniformly huge – no intimate one-on-one exchanges here – and although the most rapturous responses are reserved for Ten’s heartfelt vignettes, the band injects every performance with a unique fervour. It’s easy to forget the fact that some of these recordings are separated by seven years, and by the time Jeremy rolls around three quarters of the way through, the atmosphere of a single, emotionally-charged event has just about been established. Kicking off with a rousing cover of Joe Strummer & The Mescaleros’ Arms Aloft, Live on Ten Legs achieves an odd coherence given its cut-and-paste nature. All of which indicates that even if they tacitly – perhaps subconsciously – now acknowledge that their 1991 debut Ten remains their best album, this is a band moving forward in the firm belief that their greatest work may still lie ahead of them.
PEARL JAM BOOTLEGS 320 CODE
Eschewing the greatest hits package formula, the emphasis and omission in the song selection tells its own story: five Ten-era tunes, four from their most recent outing Backspacer, nothing from the unpopular No Code and a track or two from the rest. The spiritual successor, and something of a companion piece, to 1998’s Live on Two Legs, Live on Ten Legs was recorded around the globe between 20, offering 18 freshly remixed and re-mastered tracks spanning the band’s entire career.
As an introduction to Pearl Jam’s on-stage prowess, however, this is a tidy effort. Hardcore fans can, of course, simply ignore it, but they’re exactly the people who might’ve hoped for something more. Given that alternative rock giants Pearl Jam have released hundreds of concert recordings in their official bootleg series, this live compilation seems a fairly unimaginative way to celebrate the band’s 20th anniversary. * Mike McCready – lead guitar, rhythm guitar * Stone Gossard – rhythm guitar, lead guitar, vocals * Jeff Ament – bass guitar, layout, black and white portraits
0 kommentar(er)
